Bana öğretselerdi, kendim olmayı, yolculuğun en değerlisinin kendine yolculuk olduğunu bilselerdi belki de bu yolculuk başka olacaktı…
Başkalarına göre nasıl göründüğüm öğretildi, nerede konuşmam gerektiği ve nerede susmam gerektiği… Kahkalarımın, gözyaşlarımın sözlerimin de nasıl saklanması gerektiği öğretildi, başkalarına vereceğimiz sonsuz değer öğretildi…
Biliyorsun artık gözyaşların, kahkaların saklanamayacak kadar sana özgü, sözlerinin senin sesini duymaya ihtiyacı var. Gözyaşların pınarlarında yuva yapmış özgürlüğünü bekliyor.
Bilselerdi gözyaşlarını akıtabilmek güçlü insanların meziyetiydi, yardıma koşulacak değildi onlar, onlar tek başına da var olabilmenin en güçlü haliydi.
Çık artık Yol’a, kendine olan yolculuğuna, sen yürüdükçe yollarında çiçekler açacak, sana eşlik edecekler.
Yoluna çıkan engelleri ise biliyorsun artık! Biliyorsun onların nasıl üstesinden gelmen gerektiğini çünkü öğrendin onları ve öğrettiler yeterince.
Kendine olan inancınla, sıyır giydirdikleri elbiseleri, çıkar at üzerinden çünkü en güzel dizayn sende…
İyi Yolculuklar!