Farkındalık

Bazı sabahlar perdenin arkasından yüze vuran ışık huzmesi, varlığın temsili gibi parlıyordu. Geceyi sevse de, gün yüzüne çıkmak, yaşama bir kere daha merhaba demek gibiydi. Güne uyanmak zor geliyordu artık,…

Yol, sen olsan da var, olmasan da. Çıkmaya korktuğu yolculuk, o olsa da olmasa da hep vardı. Dünya da öyleydi, sen olsan da, olmasan da hep var olacaktı, olmak zorundaydı.…

Saymaya başladı yüzündeki lekeleri… Sabahın ilk ışığı aynasına yansıyor, yüzündeki leke diye söylendiği çillerine bakıyor bir yandan da ellerini inceliyordu. Elleri çatlamıştı, en ufak hareketinde yarılıp derisinden sıyrılarak, canının yanmasına…

Bazı dönemler vardır farkında’lığı yaşatacak olaylar yaşarsın. Günlük hayatta sıradanlaştığımız, normalleştirdiğimiz alışkanlıklarımızın dışında yaşadığımız şeylere zor zamanlar deriz. Kontrol alanından çıktığında ve arka arkaya gelen olaylarda “neler oluyor?” diye söylendiğimiz…

“Bundan sonra en güzel şarkıları ve kelimeleri, kendi sesimle kendime söyleyeceğim, hem de haykırarak ve dans ederek, kendi sesimle kendime şifa vereceğim”. Kendine olan aşkın kıvılcımlarını yaktığı ilk gündü. Bir ben…

Usulca mırıldanmakla başlar içindeki direniş, bir şarkı sözü ağzının içinde dolandırdığın, ellerini birbirine bağladığın, kafanı dizlerinin arasına gömdüğün o dakikalar, birkaç satır yazıp yazıp sildiğin, sonra belki yolladığın sözcüklerin. Birkaç…

Gökyüzünden doğan nidalar, uçsuz bucaksız bizi kucaklayan kocaman gökyüzü, günümüzü ayrı, gecemizi ayrı aydınlatan Güneş ve ay. Güneş tüm ihtişamıyla yavaş, yavaş doğar ve ışıklar içinde yaşamımıza parlar, batma vakti…

Dünyanın aldığı hal sanki sancı çeken kadının doğumunu beklemek gibiydi. Yaşam sevinci nasıl bir şeydi ve hangi anlarda açığa çıkmaktaydı, acele etmeden sakince dilinin ucuna geleni heceledi. Din-gin-lik halinde diye…

Dünya kazan ben kepçe ararım gündüz gece… Bu söz diline dolandı. Neden dolandığını da biliyordu çünkü kendi ışığını arıyordu, parlamayı varoluşunu bulmayı ve o huzura kavuşmayı. O huzur ki anlatanların…

Saydam saydam süzüldüğünde gözyaşları, içinde kopan fırtınaları dinmeyecek durmayacak gibi hissettiğinde, o ana geldiğinde, işte o an, bilemezdi hep safsaladıkları “AN” dedikleri şey bu olsa gerekti. İçinden çıkılamaz bir hal…